verengelsing

Niet-Engelse woorden kunnen verengelst worden door hun vorm en/of uitspraak te veranderen in iets dat Engelstaligen meer vertrouwd is. Het veranderen van grammaticale eindes is vooral gebruikelijk. Het Latijnse woord obscenus /obskeːnʊs/ is in het Engels geïmporteerd in de gewijzigde vorm "obsceen" /obˈsiːn/ . De meervoudsvorm van een vreemd woord kan worden aangepast om gemakkelijker aan de Engelse normen te voldoen, zoals het gebruik van "indexen" als het meervoud van index, in plaats van indices, zoals in het Latijn. Het woord "opera" (zelf de meervoudsvorm van het Latijnse woord opus ) wordt in het Engels opgevat als een enkelvoudig zelfstandig naamwoord, dus heeft het een Engelse meervoudsvorm gekregen, "operas". Het Engelse woord "damsel" is een verengelsing van het oude Franse damoisele (moderne demoiselle ), wat "jonge dame" betekent. Een andere vorm van verengelsing is het opnemen van een vreemd lidwoord als onderdeel van een zelfstandig naamwoord (zoals alkali uit het Arabische al-qili ). "Rotten Row", de naam van een pad in Londen dat in de 18e en 19e eeuw een modieuze plek was om paard te rijden, is een bewerking van de Franse uitdrukking Route du Roi . Het woord "genie" is verengelst via het Latijn van djinn of djinn uit het Arabisch : الجن ‎, al-jinn betekent oorspronkelijk demon of geest. Sommige veranderingen zijn ingegeven door de wens om de uitspraak van het woord in de oorspronkelijke taal te behouden, zoals het woord "schtum", wat fonetische spelling is voor het Duitse woord stumm , wat stil betekent. ^[3]

Het woord "charterparty" ^[a] is een verengelsing van het Franse homoniem charte partie ; ^[b] het element "partij" van "handvestpartij" betekent niet "een partij bij het contract".

Het Franse woord "hommage" werd geïntroduceerd door de Noormannen na 1066, ^[c] en de uitspraak werd verengelst als /hɒmɪdʒ/, met de nadruk op de eerste lettergreep; maar de laatste tijd hebben de showbusiness en Hollywood de neiging om "hommage" op de Franse manier uit te spreken, rijmend met "fromage". ^[4]

Sommige buitenlandse plaatsnamen worden vaak in het Engels verengelst. Voorbeelden zijn de Deense stad København ( Kopenhagen ), de Russische stad Москва Moskva ( Moskou ), de Zweedse stad Göteborg ( Göteborg ), de Nederlandse stad Den Haag ( Den Haag ), de Spaanse stad Sevilla ( Sevilla ), de Egyptische stad القاهرة Al-Qāhira ( Caïro ), en de Italiaanse stad Firenze ( Florence ).

Een dergelijke verengelsing was eens te meer gebruikelijk. Aan het einde van de 19e eeuw begon het gebruik van niet-Engelse plaatsnamen in het Engels echter gebruikelijker te worden. Als het gaat om talen die hetzelfde Latijnse alfabet gebruiken als het Engels, worden namen nu vaker ^{[ nodig citaat ]} in het Engels geschreven zoals in hun lokale taal, soms zelfs met diakritische tekens die normaal niet in het Engels voorkomen. Bij talen die niet-Latijnse alfabetten gebruiken, zoals het Arabische , Cyrillische , Griekse , Koreaanse Hangul en andere alfabetten, wordt meestal een directe transliteratie gebruikt, die dan vaak wordt uitgesproken volgens de Engelse regels. Niet-Latijns gebaseerde talen kunnen standaard romanisatiesystemen gebruiken, zoals het Japanse Rōmaji of het Chinese Pīnyīn . De Japanse en Chinese namen in het Engels volgen deze spelling met enkele veel voorkomende uitzonderingen, meestal zonder Chinese toontekens en zonder Japanse macrons voor lange klinkers: Chóngqìng tot Chongqing (重慶,重庆), Shíjiāzhuāng tot Shijiazhuang (石家莊,石家庄), beide in China ; Kyoto naar Kyoto (京都) in Japan .

Veel Engelse namen voor buitenlandse plaatsen zijn rechtstreeks overgenomen van de Franse versie, soms ongewijzigd, zoals Keulen , Rome , München , Napels , soms slechts licht gewijzigd, zoals Wenen (Vienne), Venetië (Venise), Lissabon (Lisbonne), Sevilla (Séville). De Engelse stadsnaam voor de Tsjechische hoofdstad Praag (Praha), is ongewijzigd overgenomen van de Franse naam voor de stad, die zelf afstamt van de Latijnse naam voor de stad (Praga), die was geleend van een eerdere Tsjechische naam (voorafgaand aan de /g/>/h/ shift).

De-anglicisering is op sommige plaatsen een kwestie van nationale trots geworden en vooral in regio's die ooit onder koloniaal bestuur stonden , waar overblijfselen van koloniale overheersing een gevoelig onderwerp zijn. ^{[5] [6]} Na eeuwen van Engelse heerschappij in Ierland , hield Douglas Hyde een pleidooi voor de-anglicisering voor de Irish National Literary Society in Dublin, 25 november 1892: "When we speak of 'The Necessity for De-Anglicising the Irish Nation', bedoelen we, niet als een protest tegen het imiteren van het beste in het Engelse volk, want dat zou absurd zijn, maar eerder om de dwaasheid te laten zien van het verwaarlozen van wat Iers is, en zich haasten om te adopteren, pell-mell, en, zonder onderscheid, alles wat Engels is, gewoon omdat het Engels is." ^[5] Ondanks zijn status als officiële taal , is het Iers teruggebracht tot een minderheidstaal in Ierland als gevolg van eeuwenlange Engelse overheersing, zoals het geval is in Noord-Amerika, waar inheemse talen zijn vervangen door die van de Britse kolonisten. In het proces van het verwijderen van de tekenen van hun koloniale verleden, zijn verengelste namen op veel plaatsen officieel ontmoedigd: het Ierse Kingstown, genoemd door koning George IV , keerde in 1920 terug naar de oorspronkelijke Ierse naam Dún Laoghaire , zelfs vóór de Ierse onafhankelijkheid in 1922; India 's Bombay is nu Mumbai , Calcutta is nu Kolkata , Cawnpore is nu Kanpur en Madras is Chennai . Dacca in Bangladesh is Dhaka . Veel Chinese endoniemen zijn verengelst of anderszins vervangen door het recentere Hanyu Pinyin- romaniseringsschema: Kanton wordt nu meer in het algemeen Guangzhou (廣州, ) genoemd, en Peking wordt over het algemeen Peking (北京) genoemd, hoewel dit een naam weerspiegelde verandering van Beiping (Peiping) naar Peking (Peking) waarbij de verengelsing van de naam plaatsvindt na de naamsverandering om een ​​uitspraakverandering in het op Peking dialect gebaseerde Mandarijn weer te geven.

In Schotland werden veel plaatsnamen in het Schots-Gaelisch verengelst, soms opzettelijk, soms per ongeluk vanwege onbekendheid met het Gaelic. Vaak is de etymologie van een plaatsnaam verloren gegaan of verduisterd, zoals in het geval van Kingussie , van "Cinn a' Ghiuthsaich" ("The Heads of the Pine Forest"). In Wales werd een groot aantal plaatsnamen verengelst, met enkele voorbeelden, waaronder: Caernarfon werd Carnarvon, Conwy werd Conway en Llanelli werd Llanelly. Veel van deze plaatsnamen zijn sindsdien teruggekeerd, vooral in het westen van het land (zoals het geval is voor Llanelli, Caernarfon, Dolgellau, Conwy, Tywyn en Porthmadog), hoewel in het oosten de Welshe en Engelse spelling van plaatsnamen vaak naast -naast elkaar, zelfs als ze erg op elkaar lijken, zoals met Rhyl /Y Rhyl of Blaenavon /Blaenafon.

In andere gevallen zijn nu gevestigde verengelste namen, ongeacht hun oorsprong, algemeen gebruikt gebleven waar geen nationale trots op het spel staat. Dit is het geval met Gent (Gent, of Gand), München (München), Keulen (Köln), Wenen (Wien), Napels (Napoli), Rome (Roma), Milaan (Milaan), Athene (Αθήνα, Athina), Moskou (Москва, Moskva), Sint-Petersburg (Санкт-Петербург, Sankt-Peterburg), Warschau (Warszawa), Praag (Praha), Boekarest (București), Belgrado (Београд, Beograd), Lissabon (Lisboa) en andere Europese steden wiens namen al eeuwen bekend zijn in hun verengelste vorm. De huidige lokale namen verschijnen echter soms als alternatief op kaarten en op openbare plaatsen (luchthavens, verkeersborden). Soms worden de huidige lokale namen gemeengoed in het Engels, waardoor de gevestigde verengelste namen worden vervangen (bijv. Kiev wordt vanaf 2020 in alle Engelse documenten weergegeven als Kiev ^{[ nodig citaat ]} ).

In sommige gevallen kan een plaatsnaam verengelst lijken in vergelijking met de huidige naam, maar de vorm die in het Engels wordt gebruikt, is eigenlijk een oudere naam die sindsdien is gewijzigd. Turijn in de provincie Piemonte in Italië werd bijvoorbeeld Turijn genoemd in de oorspronkelijke Piemontese taal , maar is nu officieel bekend als Torino in het Italiaans. ^[7] Het Internationaal Olympisch Comité maakte de keuze om de stad tijdens de Olympische Winterspelen van 2006 officieel als "Torino" te beschouwen . De Engelse en Franse naam voor Florence in Italië ligt dichter bij de oorspronkelijke naam in het Latijn ( Florentia ) dan de moderne Italiaanse naam (Firenze).

historische namen

Vroeger werden de namen van mensen uit andere taalgebieden meer verengelst dan tegenwoordig. Dit was de algemene regel voor namen van Latijnse of (klassieke) Griekse oorsprong. Tegenwoordig worden de verengelste naamvormen vaak bewaard voor de meer bekende personen, zoals Aristoteles voor Aristoteles, en Adrian (of later Hadrianus ) voor Hadrianus. Echter, minder bekende personen uit de oudheid worden nu vaak gezien hun volledige naam in de oorspronkelijke taal (in het nominatief geval, ongeacht de zaak in het Engels zin).

Voor royalty's was de verengelsing van persoonsnamen een algemeen fenomeen, vooral tot voor kort, zoals Charles voor Carlos, Carlo, Karóly en Karl, of Frederick voor Friedrich of Frederik. Verengelsing van het Latijn is nog steeds de regel voor pausen: paus Johannes Paulus II in plaats van Ioannes Paulus II, paus Benedictus XVI in plaats van Benedictus XVI, paus Franciscus in plaats van Franciscus.

De anglicization van middeleeuwse Schotse namen bestaat uit het veranderen van hen van een vorm die met Schots Gaelic aan de Schotse taal verenigbaar is, die een Anglo-Friese taal is . Bijvoorbeeld, de koning die in het Schots-Gaelisch bekend staat als Domnall mac Causantín (Domnall-zoon van Causantín) staat in het Schots bekend als Donald, de zoon van Constantijn .

Immigrantennamen

In de tijd dat er in de 19e en 20e eeuw een grote toestroom van immigranten uit Europa naar de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk was, werden de namen van veel immigranten nooit veranderd door immigratieambtenaren (zoals aangetoond in The Godfather Part II ) ^[8] maar alleen door persoonlijke keuze.

Franse immigranten naar de Verenigde Staten (van Hugenoten of Frans-Canadese achtergrond) boden vaak plaats aan degenen die niet bekend waren met de Franse uitspraak en spelling door hun achternamen op twee manieren te veranderen: de spelling werd aangepast aan de traditionele uitspraak (Pariseau werd Parizo, Boucher werd Bushey, Mailloux werd Mayhew), of uitspraken werden veranderd om de schrijfwijze te passen (Benoit uitgesproken Franse uitspraak: [bənwa] , werd / b ɛ n ɔɪ t / ). In sommige gevallen kan het alle kanten op (Gagné, uitgesproken als[ɡaɲe] , werd / ɡ æ ɡ n i / of Gonyea), of iets slechts iets dergelijks.

De meeste Ierse namen zijn verengelst. Een voorbeeld zijn de achternamen van veel Ierse families, bijvoorbeeld Mac Artáin, nu algemeen gespeld als McCartan, of Mac Cartaigh, dat evolueerde tot McCarthy. Ó Briain is vaak O'Brien geworden, Ó Rothláin werd Rowland, Ó Néill werd O'Neill, Mac Cana werd McCann, en sommige achternamen kunnen worden ingekort, zoals Ó Gallchobhair tot gewoon Gallagheiour . Evenzo werden inheemse Schotse namen gewijzigd, zoals Somhairle in Sorley, Mac Gill-Eain in MacLean en Mac Aoidh in MacKay.

Veel Welshe namen zijn ook veranderd, zoals "ap Hywell" in Powell of "ap Siôn" in Jones of Upjohn .

Duitse namen van immigranten werden ook verengelst (zoals Bürger naar Burger, Schneider naar Snyder) in de loop van de Duitse immigratiegolven in tijden van politieke en economische instabiliteit in de late 19e en vroege 20e eeuw. Een enigszins ander geval was de politiek gemotiveerde verandering van de dynastienaam in 1917 door de koninklijke familie van het Verenigd Koninkrijk van het Huis van Saksen-Coburg en Gotha naar het Huis van Windsor . Overigens was Saksen-Coburg al een verengelsing van het Duitse origineel Sachsen-Coburg .

De verengelsing van een persoonlijke naam hangt nu meestal af van de voorkeuren van de drager. Naamsveranderingen zijn tegenwoordig minder gebruikelijk voor Europeanen die naar de Verenigde Staten emigreren dan voor mensen die afkomstig zijn uit Oost-Aziatische landen (behalve Japan , dat niet langer op grote schaal emigratie heeft). Echter, tenzij de spelling wordt gewijzigd, verdragen Europese immigranten (en accepteren ze te zijner tijd) een verengelste uitspraak: " Lewinsky " zal zo worden uitgesproken, tenzij de "w" een "v" wordt, zoals in "Levi". " Głowacki " wordt uitgesproken als "Glowacki", hoewel het in de Poolse uitspraak "Gwovatski" is. " Weinstein " gewoonlijk uitgesproken met verschillende waarden voor de twee "-ein-" delen ( / w aɪ n s t ï n / ). ^[9]

Zoals het geval is met plaatsnamen en persoonsnamen, kunnen etnische aanduidingen in sommige gevallen verengelst worden op basis van een term uit een andere taal dan die van de beschreven groep. "Duitsland" komt bijvoorbeeld van de Latijnse aanduiding Germania , niet van de lokale naam Deutschland .

Anglicization is ook het proces van het aanpassen van Engelse teksten uit de VS om ze aan te passen voor de Britse markt. De vereiste veranderingen omvatten spelling en aanpassingen aan woordenschat, idioom, grammatica en interpunctie. Anglicization voor Brits Engels voor het bredere Gemenebest vereist ook dat metingen worden aangepast vanwege het gebruik van metrische metingen.

• Engelstalige wereld
• Engelse termen met diakritische tekens
• Assimilatie (taalkunde)
• Taalpurisme in het Engels